Magia świąt

Zi­ma zaw­sze wy­dawała mi się ro­man­tyczna. Zaczer­wienione po­liczki, wiel­kie kub­ki her­ba­ty trzy­mane w obu rączkach żeby je og­rzać, ciepłe wełniane swet­ry, spa­cery wśród wszecho­gar­niającej bieli, wi­gilia, pre­zen­ty, lam­pki, choin­ki w ok­nach to wszys­tko jest dla mnie cho­ler­nie słod­kie i ro­man­tyczne. Na­wet ludzie którzy często zakładają taką war­stwę ub­rań na siebie, że ob­sy­pani śniegiem wyglądają jak żywe bałwan­ki są słod­cy. Zimą wszys­tko jest in­ne, wyb­lakłe, białe, ale jed­nak ko­loro­we i ra­dos­ne. Zaw­sze chciałem usiąść z chłopakiem przy piecy­ku z które­go wi­dać i czuć ciepło żywych płomieni og­nia, chciałem sie­dzieć z nim wtu­lony jed­no w dru­gie, pijąc wiel­ki ku­bek ciepłej her­ba­ty w wełnianym swe­ter­ku. Chciałem też usiąść z chłopakiem na pa­rape­cie, roz­ma­wiając, oglądać krzątających się na uli­cach ludzi. Żywe bałwan­ki szu­kające ko­loro­wego pa­pieru na opa­kowa­nie pre­zen­tu, lam­pek na choinkę, bo zeszłoroczne się spa­liły, czy po pros­tu kur­sujących do rodzi­ny. Święta to bar­dzo ro­man­tyczne chwi­le. Je­dyne w swoim rodza­ju. Rodzi­ce ubierający choin­ki wraz z dziećmi, dziec­ko zakładające gwiaz­dkę na choinkę, wspólne przy­goto­wania do świąt. Rodzin­ne święta. Miłość wte­dy wi­si w po­wiet­rzu i do­tyka każde­go, ma­gia świąt.

Mam nadzieję, że kiedyś to poczuję.