Moje spojrzenie na homoseksualizm

Pragnę poinformować, że nie chcę swoimi poglądami na pewne sprawy, zmieniać niczyjego spojrzenia na świat. Nie będę tutaj namawiał do realizowania się w homoseksualizmie ani do uczestniczenia w żadnych paradach, w których de facto i ja nie uczestniczę. Życie każdego człowieka jest już gdzieś zapisane, każdy ma inną drogę do przebycia i musi ją odnaleźć osobiście.

Choroba? Geny? Złe wychowanie? Jest wiele teorii i odpowiedzi na pytanie "Skąd bierze się homoseksualizm". Nie wiadomo tak naprawdę skąd to się bierze. Na pewno nie jest to choroba. Czy stwierdzenie "ludzie kochający inaczej" jest prawdziwe? Moim zdaniem nie. My kochamy tak samo, tyle tylko, że osobę tej samej płci. Nasza miłość naprawdę potrafi być wielka. Prawdą jest to, że miłość między kobietą i mężczyzną jest pełniejsza. Zgadzam się z tym w 100%.

Nie mam zielonego pojęcia, która teoria genezy homoseksualizmu jest prawdziwa. Wiem jak to było w moim przypadku i jestem skłonny stwierdzić, że u większości gejów skłonności homoseksualne są wynikiem złego, bądź braku kontaktu z ojcem w okresie dojrzewania. W moim przypadku jest to bardzo zły kontakt. Nie pamiętam, żeby ojciec mnie przytulił, odebrał kiedyś ze szkoły. Wiele przez niego wycierpiałem, nie był dla mnie taki wzorem.

Ojca można porównać do takiej potężnej budowli, której nic nie ruszy, o którą można się oprzeć. Ja nie zbudowałem w sobie, przez zły kontakt z tą "budowlą" męskości, takiej jaką ma mój ojciec. Jestem słaby, jak domek z kart. Po wielu gejach to widać, że brakowało im dobrego kontaktu z ojcem. Brakuje takiego solidnego fundamentu. Owszem, są przypadki (osobiście taki znam), że chłopak miał bardzo dobry kontakt z ojcem, jest gejem, ale nie jest męski. Tak jakby gdzieś to po drodze zanikło. Ma raczej, nazywając rzeczy po imieniu - cioterskie ruchy i sposób bycia. Ale sądzę, że jest to wyjątek potwierdzający regułę. Choć pokusić mógłbym się o stwierdzenie, że tutaj pierwszy skrzypce grają geny. Jest to chłopak bardo delikatny, przesadnie jak na moje oko dbający o wygląd. Sposób mówienia, poruszania się, gestykulacja (to się chyba nazywa "miękki nadgarstek"), nie wynikają właśnie z wychowania.

Teraz młody chłopak, taki jak ja, gej wchodzący w dorosłe życie, bez solidnego, ojcowskiego wsparcia i fundamentu próbuje zaspokoić ten kontakt z mężczyzną. Wydaje mi się, że wiąże się to z tym, że tacy młodzi geje, nie umieją jakby sprostać życiu w pojedynkę. Niestety zdarza się tak bardzo często, że w poszukiwaniu solidnego filara, o który będą mogli się "oprzeć", znajdują drugą osobę, drugi taki sam domek z kart. Dwie chwiejne konstrukcje, próbujące oprzeć się jedna o drugą doprowadzają do upadku. Taki związek się rozpada, nie ma przyszłości. To wydaje mi się, jest przyczyną, że związki homoseksualne są krótkie, szybko się kończą. Jest to przykre, ale chyba nie można zbudować niczego trwałego na piasku.

Ja się taki urodziłem. Jestem jaki jestem i tego nie zmienię. Natomiast przyznać muszę bez bicia, że moje skłonności homoseksualne na pewno też wynikają z totalnego braku kontaktu z ojcem. Nie miałem o co się oprzeć i poszukuję teraz takiego solidnego wsparcia, niestety z miernym skutkiem. Ale na pewno nie nazwę tego chorobą. Czuję się bardzo dobrze.

Ciągle się jednak zastanawiam, czy jeśli oba domki z kart, bardzo będą chciały wspierać się nawzajem to ich związek przetrwa wiele burz i wytrwają ze sobą bardzo długo? Chciałbym poznać odpowiedź na to pytanie, bo jeśli nie to jaka jest alternatywa? Życie w samotności ... do końca?